Έξω από το ναό – μέσα στην εκκλησία

Posted by ethografimata on 1 Απριλίου 2019 · Σχολιάστε

Κυριακή.
Τρίτη Κυριακή των Νηστειών.
Ήσουν στο προαύλιο της εκκλησίας.
Ζέσταινε ο ήλιος τον κρύο αέρα.
Περίμενες όρθιος να δώσεις ένα μικρό ημερολόγιο.

Άπλωσες το χέρι να μου το δώσεις χωρίς να πεις κουβέντα.
Δε ζήτησες κάτι για αντάλλαγμα.
Έσκυψες το κεφάλι με αξιοπρέπεια κι έφυγες πιο πέρα.
Έψαξα την τσάντα να βρω χρήματα να σου δώσω.
Ήταν φανερό ότι ζούσες στο δρόμο.

Θυμήθηκα ότι σε είδα και μες την εκκλησία νωρίτερα.
Είχες μπει μαζί με έναν ναρκομανή.
Εκείνος άναψε το κερί κι εσύ τον βαστούσες να μην πέσει.
Δεν κατάλαβα γιατί δεν μείνατε.
Νομίζω από ντροπή – μην ενοχλήσετε τον κόσμο.

Σε ακολούθησα να σου δώσω ό,τι είχα.
Με τα πολλά τα δέχτηκες με συστολή.
«Σε ευχαριστώ!» σου είπα.
Είδα τα μάτια σου να κλαίνε.
Πόση ευαισθησία έχει χωρέσει μέσα σου.

‘Ηρθε και ο σύζυγός μου.
Σου περιποιήθηκε το μάτι.
Κάποια μόλυνση ή χτύπημα σου συνέβη.
Καθήσαμε για λίγο μαζί σου στο παγκάκι.
Δε δεχόσουν τον κερασμένο καφέ και το νερό.

«Ούτε κι εσείς έχετε…», μας έλεγες.
Ποιός έχει τελικά και ποιός όχι;
Τι είναι αυτό το «έχει»;
Πόσες φορές νιώσαμε το τίποτα από τα πάντα;
Και πόσες άλλες τα πάντα από το τίποτα;

Μοιράστηκες μαζί μας τον πόνο σου, την πικρή σου ιστορία.
Εξέφρασες την επιθυμία σου να πας στο Άγιον Όρος.
Εκμυστηρεύτηκες τον κρυφό σου πόθο να γίνεις υποτακτικός.
Χάρισες τα αβίαστα δάκρυά σου, δάκρυα απόγνωσης κι ελπίδας μαζί.
Ομολόγησες την πίστη σου στο Χριστό.

Όλα αυτά σε λίγα λεπτά σ’ ένα παγκάκι.
Έξω από το ναό.
Εκεί που μας έκανες να νιώσουμε εκκλησία.
Εκεί που η Αλήθεια φωτίζει την πραγματικότητα της καθημερινότητας.
Εκεί που γίναμε άνθρωποι, παιδιά της αγάπης του Θεού.

Σε αποχαιρετήσαμε.
Ντράπηκες πάλι γι’ αυτά που σου δώσαμε.
Δεν είπες τίποτα.
Αλλά τα είπες όλα.
Με αυτήν την τόσο εκφραστική σου σιωπή.

«Θα έρχομαι να σε βλέπω. Κράτα γερά!»
Κι έκλαιγες…
Εσύ πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Ευχαρίστησες ποτέ τόσο δυνατά κάποιον;
Ένιωσες τέτοια ευγνωμοσύνη για όσα σου δόθηκαν;